Rozmawiamy z Ewą Śliwińską, instruktorem ds. kultury, opiekunem merytorycznym radzyńskiego, młodzieżowego teatru „Już kończymy”.

Trzy tygodnie temu zakończył się III Radzyński Tydzień Teatru, którego organizatorem było I LO. Brał w nich udział teatr „Już kończymy”. Zagrany został także monodram, który reżyserowałaś. Jak oceniasz tę imprezę?

Myślę, że głównym celem i przesłaniem teatralnego festiwalu  w takiej formule, jest możliwość konfrontacji teatrów  amatorskich, działających na terenie powiatu radzyńskiego. Oczywiście także zaprezentowanie tej twórczości dla jak najszerszej publiczności w różnym wieku. Różnorodność poruszanych tematów powoduje, że każdy znajduję coś dla siebie. Poza tym kłania się aspekt wychowawczy młodego pokolenia. Takie spotkania uczą szacunku do żywego słowa, zachowania w instytucjach kultury, w teatrze;  uczą też wrażliwości, człowieczeństwa i właściwych reakcji.

Sala, gdzie prezentowane były spektakle,  codziennie wypełniona była po brzegi. Jeśli nawet co dziesiąta osoba poczuła tzw. „motyle w brzuchu” w związku z obcowaniem ze sztuką i kulturą – to ogromny sukces organizatorów.  Efekty takich spotkań często przychodzą po latach, ale przychodzą, bo potem tęskni się za tymi „motylami”...

Co w tym roku wybrałaś wraz ze swoim teatrem?

Weronika Zielińska dwukrotnie zagrała monodram „Taka jakby Alicja...”, który prezentowała na Ogólnopolskim Festiwalu Monodramistów i Teatrów Amatorskich „Wyżyna Teatralna” w Rudce. Poradziła sobie doskonale… Weronika jest malutką istotką a kiedy wychodzi na scenę, nawet tak dużą jak scena w „Oranżerii”, wypełnia ją po same kulisy.

Zagraliśmy też  sztukę „Leżałem kiedyś na plecach”, przygotowaną  specjalnie  na tegoroczny  Tydzień Teatru. Pracowaliśmy w zawrotnym tempie, całość zrodziła się w przeciągu dwóch tygodni:  od pierwszych prób czytanych (u mnie w domu) do prób sytuacyjnych w LO. Dziękujemy bardzo pani dyrektor   Ewie Grodzkiej za użyczenie nam sali.

To bardzo interesujący scenariusz o czwórce ludzi,  zamkniętych w wyimaginowanym pokoju. Wszyscy mają poranioną -   w różnym stopniu -  duszę i psychikę. Pamiętają jak było „poza pokojem”, pragną wolności ale nie potrafią wyjść na zewnątrz. Mają wewnętrzną blokadę. Prowadzą bardzo poważne, filozoficzne rozmowy, umilają sobie czas „zabawą w kwiaty” czy „podróżą po pokoju”.  Najmłodszy mieszkaniec pokoju, być może nie pamiętający wolności, daje sygnał do ucieczki. Ucieka,  przełamuje bariery,  dzięki czemu finał spektaklu napawa optymizmem...

Muszę pochwalić wszystkich; była to prapremiera i jestem z mojej grupy bardzo dumna. To kolejna odsłona teatru „Już Kończymy”, bowiem  duża część odeszła w związku z rozpoczęciem studiów. Zagraliśmy w składzie: Weronika Zielińska, Joanna Głodek, Jakub Płecha i gościnnie Patryk Łazuga z zaprzyjaźnionego teatru „Straszydełka” z Ulana-Majoratu. Spektakl dopełniła muzyka i światła. Pracujemy nad udoskonaleniem scenografii. Myślę, że zagramy jeszcze tę sztukę, która zmusza do myślenia i refleksji, bo nie można przejść obojętnie obok  takiej tematyki roli artysty i osób wrażliwych na świecie, ich izolacji, czasami krzyku rozpaczy i pragnienia wolności, rozumianej w szerokim kontekście.

Jak to jest z twoim teatrem?  To gdzie odbywają się próby? Masz jakąś dotację?

Próby odbywają się  głównie u mnie w domu, wcześniej u Agatki „w ogrodzie”. Ostatnio  trzy  próby odbyły się w  sali I LO.  Dotacji nie mamy, bo pracuję społecznie. Cieszę się, że młodzież do mnie przychodzi, pomagam też recytatorom. Muszę się pochwalić, że mam laureatkę 21. Jesiennego Konkursu Recytatorskiego; jedziemy na etap wojewódzki tegoż konkursu. Nie narzekam na brak „zajęć teatralnych”.

Przez pół roku pełniłaś obowiązki dyrektora w Gminnym Ośrodku Kultury w Borkach; co się stało, dlaczego odeszłaś?

Ci,  którzy  znają sytuację,  pewnie wiedzą dlaczego. Powód odejścia uzasadniłam w piśmie do pana Wójta, zawierającym moją rezygnację,  i to jego trzeba by pytać. No i  może jeszcze członków Komisji kultury. Ja jestem instruktorem. W tej chwili bezrobotnym, ale instruktorem. Widać instruktor nie był tam potrzebny.

 Czyli obecnie masz status osoby bezrobotnej.

Tak, ale ciągle jestem zajęta. Piszę scenariusze teatralne, wiersze do szuflady, pracuję z recytatorami. Przygotowuję teraz monodram  „Wstręt” z Asią Matuszewską – dawną członkinią „Już kończymy”, obecnie studentką animacji kultury w Lublinie. Czytam książki, słucham muzyki, interesuje się światem. Mam wiele pomysłów i wierzę, że coś mi jeszcze sądzone…

Są jakiejś plany teatralne na najbliższy czas?

Nie planuję już teraz tak,  jak kiedyś. Los potrafi być przewrotny i z planów nici. Ale może jakiś wieczór teatralny,  mam parę propozycji na przyszły rok. Koleżanka namawia mnie na ujawnienie wierszy z szuflady. Ale przede wszystkim praca z młodzieżą; te nieformalne spotkania kółka teatralnego dają mi najwięcej satysfakcji. To takie trochę „tajne komplety”. Bawimy się w teatr, ale zawsze staram się przemycać treści, które - mam nadzieję - spowodują rozwój osobowości tych młodych ludzi.

Dziękuję za rozmowę.